Habermer

Yıllarca süren kısırlık mucadelesinden sonra sonucunda ANNE OLMA ihtimaline kavuştum. Oğlum Serkan şimdi uç yaşında. Kocamın bakışlanına ve benim inato ruhuma sahip

Hayatımız mütevazıydı ama olağanüstü derecede istikrarhyd.

Bankyode bir ev

Bir aile arabası

Bir vakitler umutsuzca hayalini kurduğum hayatın birebir aynısı.

Sonra oğlumuza bakan Elif hayatımıza girdi

Elif Serkan daha bebekken bizimle çalışmaya başladı

Sakin, nazik ve mükemmel derecede dakikti.

Telefonuna katiyen dalmazdı.

Ona şarkılar söylerdi

Uyusa bile Serkan’ı kucağında tutardı

Duygularını herkesten daha iyi anlardı.

Onu sık sik halımın üstünde, Serkan kollannda uyur iken bulurdum.

Bakışlan sabitti…

Sanki o anı zihnine kazıyormuş gibi.

“Çocuğa aslında çok bağlanımış, demişti kocam

Gulumsemiştim.

“ÇOK ŞANSLIYIZ”

Ama şimdi geriye dönup baktığımda…

UYARI İŞARETLERİ apaçık ortadaymış

Elif ailesinden hiç bahsetmezdi.

Bayramlarda izin istemezdi.

Özellikle Serkan’in dogum gunlerinde ekstra vardiya alabilmek isterdi.

Hepsini görmezden geldim.

Ta ki ORTADAN KAYBOLANA kadar.

O gun eve erken gelmiştim.

Ellerim dolu, sesleniyordum

Ev ÖLÜ GİBİ SESSİZDİ

Çantası yoktu.

Ayakkabıları yoktu.

Serkan ise beşiğinde, TAMAMEN GÖZETİMSİZ bir şekilde yatıyordu.

Mutfak tezgahının üstünde buruşmuş bir not vardı.

Üzerinde benim adim yazıyordu

Kağıdı açmadan once bile avuçlanm titremeye başlamıştı

Yazıyı okurken yüzüm HAYALET GİBİ BEMBEYAZ oldu

“Artık kalamam.

EŞİNİZ VE SERKAN HAKKINDAKİ GERÇEK İçimi kemiriyar.

Üç sene evvelce GERÇEKTEN NE OLDUĞUNU bundan sonra ögrenmelisiniz.

Notu elimde tutarken dizlerimin bağı çözüldu. Tezgaha ykatiyennmasaydım yere yığılacaktım. Serkan beşiğinde maşıl miul uyuyordız soluk aliqverişi, bu evde hälä her

şeyin normal olduğuna dair tek kanıttı. Ama not. Not evin amacıyladeki havayı zehirlermişti.

“Üç sene evvelce aslında ne oldu?”

Cumle kafamda yankılandı.

Üç sene evvelce… Serkan’ın doğduğu sene

O sene kısırık tedavilerinin sonuncusunu geçirmiştim. Aylarca igneler, hastane koridorları, umutla umutsuzluk arasında gidip gelen geceler… Doktorum “Bu son

deneme, demişti. Hatırlıyorum, arabada ağlamıştım. Kocam direksiyona bakarak sessiz sedasız “Olacak” demişti. Olmuştu da

Ama Elif ne biliyordu?

Telefonuma sarıldım. Kocamı aradım. Açmadı. Mesaj attım. Acil. Hemen ars.

Serkan’ı kucağıma aldım. Küçük eli pijamamın yakasına tutundu. Onu ayle silka sardım ki bir an canını acıtacağımı duşundümElif in odasına koştum. Çekmeceleri açtım. Dolap boştu. Hiç iz yoktu. Sanki burada hiç yaşamamıştı. Ama halının üstünde, yatağın kenarında, bir saç tokası

duruyordu. Onun tokası. Mavi. Elim titreyerek aldım. Elif her gun saçlarını o tokayla toplardı.

O anda kapı gıcındadı. Kocam içeri girdi

“Erken gelmişsin.” dedi, yüzümdeki ifadeyi fark etmeden.

“ELF NEREDETT ve baitim Devamını okumak için başka sayfayamıza gecebilirisniz..