Habermer

Hava griydi, gökyüzü bulutların ağırlığıyla neredeyse yere çökmüş gibiydi

neredeyse yere çökmüş gibiydi

Yolda yürürken kulaklarımı delen bir ses duydum: ince, acılı bir çığlık. Ses, bir çocuğa aitti. Adımlarımı hızlandırdım ve köşeyi döndüğümde onu gördüm.

Asfaltın üzerinde çıplak ayaklarıyla duran küçücük bir çocuk... Titriyordu. Üzerinde ince, yıpranmış bir tişört vardı ve dudakları soğuktan morarmıştı. Küçük yumruklarıyla önünde duran eski bir arabaya vuruyordu. Kapıya her darbeyle birlikte gözyaşları yanaklarından süzülüyor, avuç içlerine karışıyordu. Çaresizliği o kadar güçlüydü ki, sanki kalbime saplanıyordu.Devamı diğer sayfamızda