Habermer

Serseri genç, yaşlı adamın karşısında dururken, o an her şey değişebilirdi. Bir gülümseme, bir bakış ya da bir söz; hepsi bir anda dengenin değişmesine neden olabilirdi. Yaşlı adam, yılların birikimiyle gelen bir bilgelikle, serserinin alaylarına yanıt vermek yerine, ona ruhunun derinliklerinden bir parça sunma kararı aldı. İşte o anda, hapishanenin karanlık köşelerinden bir umut ışığı doğdu. Genç, yaşlı adamın gözlerinde bir şeyler gördü; belki de hayatta kalmanın ötesinde, hoşgörünün ve insanlığın önemli olduğunu fark etti. İkisi arasında sessiz bir bağ kuruldu, zamanın durduğu o an yaşandı. Geçici bir nefretin yerini anlam ve empati aldı. Ve belki de, yaşlı adamın sadece bir mahkum değil, aynı zamanda hayata dair bir ders veren bir rehber olduğunu anladı. O an, hapishanenin soğuk duvarları arasında insan ruhunun sıcaklığını hissetti, ve belki de ilk kez, gerçekten hayatta olmanın anlamını kavradı.