Habermer

Henüz iki yaşındayken devlet koruması altına alınan Elif, beş yaşında güzel bir ailenin yanına evlatlık verildi. Aile onu sevgiyle karşıladı; özellikle anne Ayşe Hanım, Elif’in içindeki korkuyu sevgiyle sarmak istiyordu. Fakat her şey o andan itibaren tuhaflaşmaya başladı.

Elif, annesine sarılmak istemiyor, onun dokunuşundan huzursuz oluyordu. Ayşe Hanım önce bunun küçük yaşta yaşadığı travmalardan kaynaklandığını düşündü. Psikologlar da aynı kanaatteydi: “Zamanla geçer,” dediler. Ancak Elif büyüdükçe bu mesafe azalmadı, hatta arttı.

Okula başladığında arkadaşlarına “annem bana dokunmasın diye dua ediyorum” dediği kulağa çalındı. Bu söz anne-babayı yıktı. Ayşe Hanım, yıllar boyunca içten içe kendisinde bir hata aradı. Elif’i incitmeden ona ulaşmaya çalıştı ama nafile.