Habermer

Kamera beşinci kat koridorunu gösteriyordu. Pencere açıktı. Görüntüde, çocuğun annesi telefonda konuşurken pencereye yaklaşıyor, bebeği pencere kenarına bırakıyordu. Bir anlık dalgınlık… Bebek öne doğru eğiliyor. Sonra… düşüş.

Salondan bir çığlık koptu. Anne yerinde donup kalmıştı, yüzü bembeyaz oldu. Avukatları bir şeyler mırıldandı ama kelimeler havada asılı kaldı. Kamera görüntüsü devam etti: Dışarıdan benim koştuğum, kollarımı açtığım, çocuğu yakalayıp yere birlikte düştüğümüz an netti. Düşüşün açısı, hız, çarpma… her şey gözler önündeydi.

Hakim görüntüyü durdurdu. Salona derin bir sessizlik çöktü. Sonra bana baktı. İlk kez o bakışta bir şey değişmişti. Şüphe değil… düşünce.